De zonnebeer (Helarctos malayanus), kokosbeer of zelfs bruan (van Maleis beruang, "beer" ) is de kleinste van alle momenteel erkende berensoorten. Naast hun kleine formaat zijn deze beren erg bijzonder in hun uiterlijk en morfologie, evenals in hun gewoonten, en onderscheiden ze zich door hun voorkeur voor warme klimaten en hun ongelooflijke vermogen om in bomen te klimmen.
In dit PlanèteAnimal-blad praten we uitgebreid met je over de oorsprong, het uiterlijk, het gedrag en de voortplanting van de zonnebeer.We zullen het ook hebben over de staat van instandhouding, aangezien de bevolking helaas in een kwetsbare staat verkeert vanwege het gebrek aan bescherming van de natuurlijke habitat. Lees verder om alles te weten te komen over de zonnebeer!
Oorsprong
- Azië
- Bangladesh
- Cambodja
- China
- India
- Vietnam
Oorsprong van de zonnebeer
In de actualiteit ontdekt u de ondersoorten van de malayo:
De zonnebeer is een soort die inheems is in Zuidoost-Azië en leeft in tropische bossen met stabiele temperaturen tussen 25ºC en 30ºC en een hoog volume aan regenval gedurende het hele jaar. De hoogste concentratie individuen is te vinden in Cambodja, Sumatra, Malakka, Bangladesh en west-centraal Birma. Aan de andere kant is het ook mogelijk om kleinere populaties te observeren die leven in Noordwest-India, Vietnam, China en Borneo.
Het is interessant om op te merken dat zonneberen niet strikt verwant zijn aan andere soorten beren, aangezien zij de enige vertegenwoordigers zijn van het geslacht Helarctos. Deze soort werd medio 1821 voor het eerst beschreven door Thomas Stamford Raffles, een in Jamaica geboren Britse natuuronderzoeker en politicus die bekendheid verwierf na de oprichting van Singapore in 1819.
Momenteel worden twee ondersoorten van de zonnebeer erkend:
- Helarctos malayanus malayanus
- Helarctos malayanus euryspilus
Fysieke kenmerken van de zonnebeer
Zoals we al zeiden in de inleiding, is de zonnebeer de kleinste berensoort die tegenwoordig bekend is. De mannelijke zonnebeer is meestal tussen de 1 en 1,2 meter lang in de tweevoetige positie, met een lichaamsgewicht tussen de 30 en 60 kilo. De vrouwtjes zijn al merkbaar kleiner en slanker dan de mannetjes, meestal nog geen meter lang en wegen zo'n 20 tot 40 kilo.
De zonnebeer is ook gemakkelijk te herkennen dankzij de langgerekte vorm van zijn lichaam, zijn staart zo klein dat hij moeilijk te zien is met het blote oog, en zijn oren die ook erg klein zijn. Aan de andere kant heeft het een vrij lange nek en pasta in vergelijking met de lengte van zijn lichaam, en een zeer grote tong die ongeveer 25 centimeter kan bereiken.
Een ander karakteristiek kenmerk van de zonnebeer is de oranje of gelige vlek die zijn borst siert. De vacht bestaat uit korte, gladde haren die zwart of donkerbruin kunnen zijn, met uitzondering van de snuit en rond de ogen, waar we meestal gelige, oranje of witachtige tinten zien (meestal geassocieerd met de kleur van de vlek op de borst). . De poten van de zonnebeer hebben "blote" kussentjes en zeer scherpe, gebogen (haakvormige) klauwen, waardoor hij heel gemakkelijk in bomen kan klimmen.
Zonnebeergedrag
In hun natuurlijke habitat is het heel gewoon om zonneberen hoge bosbomen te zien beklimmen op zoek naar voedsel en warmte. Met hun scherpe, haakvormige klauwen kunnen deze zoogdieren gemakkelijk de boomtoppen bereiken, waar ze kokosnoten en andere favoriete tropische vruchten kunnen plukken, zoals bananen en cacao. De zonnebeer is ook een grote liefhebber van honing en gebruikt zijn klimvaardigheden om een bijenkorf te vinden.
In termen van voeding zijn zonneberen allesetende dieren waarvan het dieet voornamelijk gebaseerd is op de consumptie van fruit, bessen, zaden, nectar van bepaalde bloemen, honing en bepaalde groenten zoals palmbladeren. Dit zoogdier neemt echter ook typisch insecten, vogels, knaagdieren en kleine reptielen op om de eiwitinname van zijn dieet aan te vullen. Uiteindelijk kunnen deze beren bepaalde eieren vangen die hun lichaam voorzien van eiwitten en vet.
Ze jagen en eten meestal 's nachts, wanneer de temperaturen aangenamer zijn. Omdat ze geen bevoorrecht zicht hebben, gebruiken zonneberen voornamelijk hun uitstekende reukvermogen om voedsel te vinden. Bovendien helpt zijn lange, flexibele tong hem bij het verzamelen van nectar uit bloemen en honing, die tot de meest gewaardeerde voedingsmiddelen van deze soort behoren.
Reproductie van de zonnebeer
Gezien het warme klimaat en de uitgebalanceerde temperaturen in zijn leefgebied, houden zonneberen geen winterslaap en kunnen ze zich het hele jaar door voortplanten. Gewoonlijk blijft het paar tijdens de draagtijd bij elkaar en zijn de mannetjes meestal actief bij het grootbrengen van de jongen, waarbij ze helpen bij het vinden en verzamelen van voedsel voor de moeder en haar jongen.
Net als bij andere soorten beren is de zonnebeer een levendbarend dier, wat betekent dat de bevruchting en de ontwikkeling van de jongen plaatsvinden in de buik van het vrouwtje.Na de paring doorloopt het vrouwtje een draagtijd van 95 tot 100 dagen, waarna ze een klein nest van 2 tot 3 welpen zal baren die bij de geboorte ongeveer 300 gram zullen wegen.
Over het algemeen blijven welpen bij hun ouders tot hun eerste levensjaar, wanneer ze in bomen kunnen klimmen en zelfstandig naar voedsel kunnen zoeken. Wanneer de nakomelingen van hun ouders worden gescheiden, kunnen het mannetje en het vrouwtje bij elkaar blijven of uit elkaar gaan, en elkaar op andere momenten weer ontmoeten om weer te paren. Er zijn geen betrouwbare gegevens over de levensduur van de zonnebeer in het wild, maar de gemiddelde levensduur in gevangenschap is ongeveer 28 jaar.
Staat van instandhouding van de zonbeer
Momenteel wordt de zonnebeer volgens de IUCN als kwetsbaar beschouwd, aangezien de populatie de afgelopen decennia aanzienlijk is afgenomen.In hun natuurlijke habitat hebben deze zoogdieren weinig natuurlijke vijanden, zoals grote katachtigen (tijgers en luipaarden) of grote Aziatische pythons.
Daarom is de jacht de grootste bedreiging voor hun voortbestaan, wat voornamelijk te wijten is aan een poging van lokale producenten om hun bananen-, cacao- of kokosnootplantages te beschermen. Het gebruik van zijn gal in de traditionele Chinese geneeskunde blijft ook frequent, wat ook bijdraagt aan het voortbestaan van de jacht. Uiteindelijk wordt er ook op deze beren gejaagd voor levensonderhoud door lokale families, aangezien hun leefgebied zich uitbreidt naar een aantal zeer arme economische regio's. En helaas is het nog steeds gebruikelijk om "recreatieve jachttochten" te zien die voornamelijk gericht zijn op toeristen
Sun Bear Pictures
