De zwarte beer (Ursus americanus), ook bekend als de Amerikaanse zwarte beer, is een van de meest voorkomende en iconische berensoorten in Noord-Amerika, vooral in Canada en in de Verenigde Staten. Het is ook zeer waarschijnlijk dat je het vertegenwoordigd hebt gezien in verschillende beroemde films of series van Amerikaanse oorsprong. In dit PlanetAnimal-blad kun je meer details en merkwaardige feiten over dit grote landzoogdier leren. Lees verder om alles te weten te komen over de oorsprong, het uiterlijk, het gedrag en de fokkerij van de zwarte beer.Veel leesplezier!
Oorsprong
- Amerika
- Canada
- Verenigde Staten
Oorsprong van de zwarte beer
Zoals vermeld in de inleiding, is de zwarte beer een soort landzoogdier in de familie Ursidae, inheems in Noord-Amerika. De bevolking varieert van Noord-Canada en Alaska tot de Sierra Gorda-regio van Mexico, inclusief de Atlantische en Pacifische kusten van de Verenigde Staten. De grootste concentratie individuen wordt aangetroffen in de bossen en bergachtige streken van Canada en de Verenigde Staten, waar het een beschermde soort is. Op Mexicaans grondgebied zijn de populaties zeldzamer en over het algemeen beperkt tot de bergachtige streken in het noorden van het land.
De soort werd voor het eerst beschreven in 1780 door Peter Simon Pallas, een Duitse zoöloog en botanicus. Tegenwoordig worden 16 ondersoorten van Amerikaanse zwarte beren herkend en, vreemd genoeg, hebben ze niet allemaal een zwarte vacht.Laten we een kort overzicht geven van de 16 ondersoorten van zwarte beren die in Noord-Amerika leven:
- Ursus americanus altifrontalis: Hij leeft in het noorden en westen van de Stille Oceaan, van British Columbia tot het noorden van Idaho.
- Ursus americanus amblyceps: Gevonden in Colorado, Texas, Arizona, Utah en Noord-Mexico.
- Ursus americanus americanus: Het leeft in de oostelijke regio's van de Atlantische Oceaan, van Zuid- en Oost-Canada en Alaska tot Zuid-Texas.
- Ursus americanus californiansis: Het strekt zich uit door de Central Valley van Californië en het zuiden van Oregon.
- Ursus americanus carlottae: Het leeft alleen in Alaska.
- Ursus americanus cinnamomum: Het leeft in de Verenigde Staten, in de staten Idaho, westelijk Montana, Wyoming, Washington, Oregon en Utah.
- Ursus americanus emmonsii: Alleen te vinden in Zuidoost-Alaska.
- Ursus americanus eremicus: De populatie is beperkt tot het noordoosten van Mexico.
- Ursus americanus floridanus: Hij leeft in de staten Florida, Georgia en het zuiden van Alabama.
- Ursus americanus hamiltoni: Het is een endemische ondersoort van het eiland Newfoundland.
- Ursus americanus kermodei: Hij leeft aan de centrale kust van British Columbia.
- Ursus americanus luteolus: Het is een typische soort van Oost-Texas, Louisiana en Zuid-Mississippi.
- Ursus americanus machetes: Het leeft alleen in Mexico
- Ursus americanus perniger: Het is een endemische soort van het schiereiland Kenai (Alaska).
- Ursus americanus pugnax: Deze beer leeft alleen in de Alexander Archipel (Alaska).
- Ursus americanus vancouveri: Hij leeft alleen op Vancouver Island, Canada.
Uiterlijk en fysieke kenmerken van de zwarte beer
Met zijn 16 ondersoorten is de zwarte beer een van de meest morfologisch diverse berensoorten. Over het algemeen is het een grote en winterharde beer, hoewel hij veel kleiner is dan bruine beren en ijsberen. Volwassen zwarte beren zijn meestal tussen de 1,4 en 2 meter lang en hun schofthoogte tussen de 1 en 1,3 meter.
Het gewicht van de zwarte beer kan sterk variëren, afhankelijk van ondersoort, geslacht, leeftijd en tijd van het jaar. Vrouwtjes kunnen 40 tot 180 kg wegen, terwijl mannetjes 70 tot 280 kg wegen. Over het algemeen bereiken deze beren hun maximale gewicht in de herfst, wanneer ze een grote hoeveelheid voedsel moeten consumeren om zich voor te bereiden op de winter.
Hun hoofd heeft een recht gezichtsprofiel, met kleine bruine ogen, een spitse snuit en ronde oren. Het lichaam onthult een rechthoekig profiel, iets langer dan hoog, met achterpoten aanzienlijk langer dan de voorpoten (ongeveer 15 cm verschil).Door de lange en sterke achterpoten kan de zwarte beer stevig staan en lopen in een tweevoetige positie, wat een zeer opvallend kenmerk is van deze zoogdieren. Dankzij zijn krachtige klauwen kan de zwarte beer ook heel gemakkelijk in bomen graven en klimmen. Als het op bont aankomt, hebben niet alle ondersoorten van de zwarte beer zwarte jassen. In heel Noord-Amerika zijn er ondersoorten met een bruine, roodachtige, chocoladebruine, blonde en zelfs crèmekleurige of witachtige vacht te zien.
Gedrag van zwarte beer
Ondanks zijn grote formaat en robuustheid is de zwarte beer zeer wendbaar en nauwkeurig tijdens het jagen. Hij kan ook in hoge bomen klimmen in de bossen die Noord-Amerika bevolken om aan mogelijke bedreigingen te ontsnappen of om rustig te rusten. Zijn bewegingen zijn kenmerkend voor een plantigrade zoogdier, dat wil zeggen dat het tijdens het lopen de voetzolen volledig op de grond laat rusten.Ze zijn ook goede zwemmers en steken vaak grote watermassa's over om zich te verplaatsen tussen eilanden in een archipel of tussen het vasteland en een eiland.
Dankzij zijn kracht, krachtige klauwen, snelheid en goed ontwikkelde zintuigen is de zwarte beer een uitstekende jager die prooien van verschillende groottes kan vangen. Het verbruikt vaak alles, van termieten en kleine insecten tot knaagdieren, herten, forellen, zalmen en krabben. Uiteindelijk kunnen deze beren ook profiteren van aas achtergelaten door andere roofdieren of eieren eten om hun eiwitinname aan te vullen. Groenten vormen echter ongeveer 70% van de inhoud van hun omnivore dieet en consumeren een enorme hoeveelheid kruiden, bessen, fruit en pijnboompitten. Ze houden ook van honing en kunnen in hoge bomen klimmen om het te krijgen.
In de herfst nemen deze grote zoogdieren hun voedselinname drastisch op, omdat ze voldoende energiereserves nodig hebben om de winter door te komen met een evenwichtig metabolisme.Zwarte beren houden echter geen winterslaap, maar houden een soort winterslaap, waarin hun lichaamstemperatuur slechts enkele graden da alt, terwijl het dier lange perioden in zijn grot slaapt.
Reproductie van de zwarte beer
De zwarte beer is een solitair dier dat alleen als koppel samenkomt wanneer het paarseizoen aanbreekt, dat plaatsvindt tussen de maanden mei en augustus, tijdens de lente- en zomermaanden. zomer op het noordelijk halfrond. Over het algemeen zijn mannetjes geslachtsrijp vanaf hun derde levensjaar, terwijl vrouwtjes dit doen tussen hun tweede en negende levensjaar.
Net als andere soorten beren is de zwarte beer een levendbarend dier, wat betekent dat de bevruchting en de ontwikkeling van de jongen plaatsvinden in de buik van de vrouwtjes. Zwarte beren hebben de bevruchting vertraagd en embryo's beginnen zich pas ongeveer tien weken na de paring te ontwikkelen, om te voorkomen dat er in de herfst welpen worden geboren.De draagtijd bij deze soort duurt zes of zeven maanden, waarna het vrouwtje een of twee jongen zal baren, die haarloos worden geboren, met gesloten ogen en gemiddeld 200 tot 400 gram wegen.
De kleintjes krijgen borstvoeding van hun moeder tot ze acht maanden oud zijn, waarna ze vast voedsel gaan eten. Ze blijven echter de eerste twee of drie jaar van hun leven bij hun moeder, totdat ze geslachtsrijp zijn en volledig voorbereid zijn om op zichzelf te gaan wonen. Hun natuurlijke levensverwachting kan variëren van 10 tot 30 jaar.
Zwarte beer staat van instandhouding
Volgens de Rode Lijst van bedreigde diersoorten van de IUCN wordt de zwarte beer als de minste zorg beschouwd, voornamelijk vanwege de omvang van zijn leefgebied in Noord-Amerika, de geringe aanwezigheid van natuurlijke roofdieren en beschermingsinitiatieven. De populatie zwarte beren is de afgelopen twee eeuwen echter aanzienlijk afgenomen, voornamelijk als gevolg van de jacht.Naar schatting wordt er elk jaar op ongeveer 30.000 individuen gejaagd, voornamelijk in Canada en Alaska, hoewel deze activiteit wettelijk gereguleerd is en de soort wordt beschermd.
Foto's van Black Bear
