De ijsbeer of ursus maritimus, ook wel bekend als de ijsbeer, is het grootste roofdier dat in het Noordpoolgebied leeft. Het is een vleesetend zoogdier uit de berenfamilie en is misschien wel de grootste land-carnivoor op planeet Aarde.
Ondanks de duidelijke fysieke verschillen met de bruine beer, is de waarheid dat ze belangrijke genetische eigenschappen delen die, in een hypothetisch geval, voortplanting en vruchtbare nakomelingen van de twee exemplaren mogelijk zouden maken. Desondanks moeten we benadrukken dat het verschillende soorten zijn, hetzij vanwege morfologische, metabole of sociale gedragsverschillen.
De voorouder van de ijsbeer was de ursus maritimus tyrannus, een zeer grote ondersoort.
Oorsprong
- Amerika
- Azië
- Canada
- Denemarken
- Verenigde Staten
- Noorwegen
- Rusland
Waar woont de ijsbeer?
De natuurlijke habitat van de ijsbeer is het permanente zee-ijs van de poolijskap en het ijskoude water rond de ijsbergen en gebroken vlaktes van het Arctische zee-ijs. Er zijn zes specifieke ijsbeerpopulaties op de planeet, die als volgt zijn:
- Gemeenschap van West-Alaska en Wrangel Island, beide behorend tot Rusland
- Noord-Alaska
- In Canada leeft 60% van het totale aantal ijsberen in de wereld
- Groenland
- De Svalbard-archipel, behorend bij Noorwegen
- Francis Joseph Land of Fritjof Nansen-archipel, ook onderdeel van Rusland
- Siberië
Fysieke verschijning
De ijsbeer is samen met de kodiakbeer de grootste berensoort. Het gewicht van de mannelijke ijsbeer kan 500 kg bereiken en zelfs overschrijden, aangezien we het hebben over exemplaren die meer dan 1000 kg hebben bereikt. Vrouwtjes wegen iets meer dan de helft van het gewicht van mannetjes en kunnen 2 meter lang worden. De hoogte van de mannelijke ijsbeer bereikt 2,60 meter.
De structuur van de ijsbeer is, ondanks zijn grote formaat, dunner dan die van zijn verwante soorten, de bruine beer en de zwarte beer.
Zijn kop is veel kleiner en loopt taps toe naar de snuit dan andere berenrassen. Hij heeft kleine, gitzwarte oogjes en een gevoelige snuit met een enorme geurkracht. De oren zijn klein, harig en erg rond.
Deze zeer bijzondere gezichtsconfiguratie is te danken aan een dubbele reden: de camouflage en de mogelijkheid om het verlies van lichaamswarmte door de gezichtsorganen zoveel mogelijk te vermijden.
Het enorme lichaam van de ijsbeer versmelt, dankzij de deken van sneeuw die het geheel bedekt, met het omringende ijs dat zijn leefgebied en dus zijn jachtgebied vormt. Dankzij deze perfecte camouflage sluipt hij door het ijs om zo dicht mogelijk bij de ringelrobben te komen, die zijn meest voorkomende prooi zijn.
Onder zijn huid heeft de ijsbeer een dikke vetlaag die hem perfect isoleert van het ijs en de ijskoude arctische wateren waarin hij zwemt en jaagt.
De poten van de ijsbeer zijn veel verder ontwikkeld dan die van andere ursiden, omdat hij is geëvolueerd om vele kilometers over het uitgestrekte noordelijke pakijs te lopen en grote afstanden te zwemmen.
Eten
De ijsbeer voedt zich voornamelijk met jonge ringelrobben; zijn prooi wordt lukraak op het ijs bejaagd, of uitzonderlijk onder water.
De ijsbeer heeft twee typische manieren van jagen: zo dicht mogelijk bij een zeehond komen die op het ijs ligt, zo dicht mogelijk bij een zeehond komen, plotseling opstaan en na een korte aanloop een harde klap uitdelen op de schedel van de zeehond en uiteindelijk in zijn nek bijten.
De andere manier van jagen, en de meest gebruikelijke, is door te hurken naast het blaasgat van een zeehond. Deze ventilatieopeningen bestaan uit gaten die zeehonden in het ijs maken om cyclisch naar buiten te gaan om te ademen tijdens hun vistochten in de wateren bedekt door de ijskap. Als de zeehond zijn neus uit het water steekt om te ademen, geeft de beer hem een meedogenloze trap die de schedel van de prooi verbrijzelt. Met deze techniek jaagt hij ook op beluga's (mariene walvisachtigen verwant aan dolfijnen).
De ijsbeer detecteert ook babyzeehonden die verborgen zijn in tunnels die onder het ijs zijn gegraven. Wanneer ze hun exacte positie op geur bepalen, werpen ze zich met al hun kracht tegen het bevroren plafond van het hol waar de baby is verborgen en vallen er bovenop. Tijdens de zomer jagen ze ook op rendieren en kariboes, of zelfs op vogels en hun eieren in broedgebieden.
Gedrag
De ijsbeer overwintert niet, in tegenstelling tot zijn soortgenoten. IJsberen hopen in de winter vet op en verliezen het in de zomer om af te koelen. Tijdens de broedperiode krijgen vrouwtjes geen voedsel binnen en verliezen ze tot de helft van hun gewicht.
Tussen de maanden april en mei is de enige periode waarin vrouwtjes mannetjes tolereren omdat ze krols zijn. Buiten deze periode is het gedrag tussen de twee geslachten vijandig. Wist je dat ? Sommige mannelijke ijsberen zijn kannibalistisch en eten welpen of andere beren.
De bedreigde ijsbeer
Helaas is de ijsbeer ernstig met uitsterven bedreigd als gevolg van menselijke activiteit en het systeem waarin we leven waarin het welzijn en de economische groei van grote bedrijven en de bevoorrechte weinigen prioriteit geven aan het leven zelf. Na meer dan 4 miljoen jaar te zijn geëvolueerd, wordt nu geschat dat de soort tegen het midden van de eeuw zou kunnen uitsterven. Olieboringen en de opwarming van de aarde vormen een ernstige bedreiging voor deze prachtige dieren, wiens enige roofdier de mens is.
Het grootste probleem waarmee de ijsbeer momenteel wordt geconfronteerd, is het effect van de opwarming van de aarde op zijn ecosysteem. De geleidelijke stijging van de temperatuur van de Noordelijke IJszee leidt tot een versneld smelten van het Arctische zee-ijs, het jachtgebied van de ijsbeer. Dit voortijdige smelten is de reden dat beren niet in staat zijn om de vetreserves op te bouwen die nodig zijn voor een goede overgang van seizoen naar seizoen.Dit feit beïnvloedt de vruchtbaarheid van de soort, die onlangs met 15% is afgenomen.
Een ander, hierboven genoemd probleem, is het boren naar olie, dat het milieu vernietigt, omdat het Noordpoolgebied een gebied is dat rijk is aan deze vervuilende beperkte hulpbron.
Deze twee ernstige problemen zetten ijsberen ertoe aan steeds vaker gebieden binnen te dringen die door mensen worden bewoond om zich te voeden met het afval dat door hun bewoners wordt geproduceerd. Het is tragisch dat een zo majestueus wezen als dit superroofdier door de schadelijke actie van de mens op de natuur wordt gedwongen om op deze vernederende manier te overleven. Geconfronteerd met deze situatie kan alleen collectieve actie van de hele samenleving (niet alleen individuele acties) de situatie veranderen.
Curiosities
- IJsberen hebben niet echt een witte vacht, het is eigenlijk doorschijnend en door het optische effect zien ze er sneeuwwit uit in de winter en meer ivoorwit in de zomer.Deze borstelharen zijn hol en gevuld met lucht aan de binnenkant, waardoor ze een enorme thermische isolatie bieden, ideaal om in het barre arctische klimaat te leven.
- De huid van de ijsbeer is zwart, waardoor hij de zonnestraling beter absorbeert.
- De ijsbeer drinkt geen water omdat het water eromheen zout en zuur is. IJsberen halen het vocht dat ze nodig hebben uit het bloed van hun prooi.
- De levensverwachting van de ijsbeer ligt tussen de 30 en 40 jaar.
Foto's van ijsbeer
