De kodiakbeer (Ursus arctos middendorffi), ook wel bekend als de Alaska-reuzenbeer, is een ondersoort van de bruine beer afkomstig uit Kodiak Island en andere kustlocaties in het zuiden van Alaska. Deze zoogdieren vallen op door hun enorme omvang en opmerkelijke robuustheid, omdat ze samen met de ijsbeer een van de grootste landzoogdieren ter wereld zijn.
Als je meer wilt weten over dit reusachtige zoogdier, nodigen we je uit om dit PlanèteAnimal-blad verder te lezen, waar we je onder meer zullen vertellen over de oorsprong, het dieet en de voortplanting van de beer Kodiak. Veel leesplezier!
Oorsprong
- Amerika
- Verenigde Staten
Oorsprong van de kodiakbeer
Zoals hierboven vermeld, is de kodiakbeer een ondersoort van de bruine beer (Ursus arctos), een soort van de familie Ursidae die in Eurazië en Noord-Amerika leeft en meer dan 16 momenteel erkende ondersoorten telt. Kodiak-beren komen met name voor in het zuiden van Alaska en de onderliggende regio's, zoals Kodiak Island.
Oorspronkelijk werd de kodiakbeer beschreven als een nieuwe soort beer door de Amerikaanse zoölogische natuuronderzoeker en taxonoom C.H. Merriam. De eerste wetenschappelijke naam was Ursus middendorffi als eerbetoon aan een groot natuuronderzoeker van B altische afkomst genaamd dr. A. Th. Von Middendorff. Een paar jaar later, na een gedetailleerde taxonomische studie, werden alle bruine beren afkomstig uit Noord-Amerika gegroepeerd in één enkele soort: Ursus arctos
Bovendien hebben verschillende genetische studies erkend dat de kodiakbeer "genetisch verwant" is aan bruine beren in de Verenigde Staten, inclusief de beren die op het schiereiland van Alaska leven, en ook aan bruine beren uit Rusland. Hoewel er nog geen sluitende studies bestaan, wordt aangenomen dat Kodiak-beren vanwege de lage genetische diversiteit al vele eeuwen geïsoleerd zijn ( althans sinds de laatste ijstijd, die ongeveer 12.000 jaar geleden plaatsvond). Evenzo is het nog niet mogelijk om bij deze ondersoort immuundeficiënties of geboorteafwijkingen op te sporen die het gevolg zijn van inteelt.
Kodiak beer uiterlijk en anatomie
De Kodiakbeer is een gigantisch landzoogdier, dat een schofthoogte van ongeveer 1,3 meter kan bereiken. Maar hij kan ook op twee poten 3 meter hoog worden, dat wil zeggen wanneer hij een tweevoetige positie verwerft. Het onderscheidt zich ook door zijn grote kracht, waarbij vrouwtjes gewoonlijk ongeveer 200 kg wegen, terwijl mannetjes meer dan 300 kg kunnen wegen.Mannelijke kodiakberen met een gewicht van meer dan 600 kg zijn in het wild geregistreerd, en een persoon met de bijnaam "Clyde" , die in de North Dakota Zoo leefde, is geregistreerd met een gewicht van meer dan 950 kg.
Vanwege de ongunstige klimatologische omstandigheden waarmee hij wordt geconfronteerd, slaat de kodiakbeer 50% van zijn lichaamsgewicht op in vet. Bij zwangere vrouwtjes is dit echter meer dan 60%, omdat ze een grote energiereserve nodig hebben om te overleven en hun jongen te verzorgen. Naast hun immense omvang is een ander opvallend kenmerk van kodiakberen hun dichte vacht die perfect is aangepast aan het klimaat van hun natuurlijke habitat. Als het gaat om hun vachtkleuren, vertonen kodiakberen meestal tinten variërend van blond en oranje tot donkerbruin. Tijdens hun eerste levensjaren dragen welpen meestal een witte "geboortering" om hun nek.
Deze gigantische beren uit Alaska hebben ook grote, zeer scherpe en intrekbare klauwen die essentieel zijn voor hen in geval van een val en die hen ook helpen zich te verdedigen tegen mogelijke aanvallen of territoriale gevechten tegen andere mannetjes.
Kodiak Beer Gedrag
Kodiakberen leven vaak eenzaam in hun leefgebied en ontmoeten elkaar alleen tijdens het broedseizoen en mogelijke territoriale geschillen. Omdat ze een relatief klein foerageergebied hebben, aangezien ze meestal in gebieden komen waar zalm paaien, is het ook gebruikelijk om groepen kodiakberen te zien langs de waterwegen van Alaska en vanaf het eiland Kodiak. Er wordt aangenomen dat dit soort "gelegenheidstolerantie" een adaptief gedrag kan zijn, aangezien ze, door de gevechten om het territorium in deze omstandigheden te minimaliseren, erin slagen een beter dieet te volgen en daardoor gezond en sterk te blijven om te overleven. continuïteit geven aan de bevolking.
Qua voedsel zijn kodiakberen allesetende dieren, wiens dieet varieert van Alaska-grassen, wortels en bessen tot Pacifische zalm en middelgrote tot grote zoogdieren zoals zeehonden, elanden en herten.Ze kunnen ook algen en ongewervelde dieren consumeren die zich ophopen op stranden na de meest winderige seizoenen. Met de opkomst van de mens op zijn leefgebied, voornamelijk op het eiland Kodiak, zijn bij deze ondersoort bepaalde opportunistische gewoonten waargenomen. Wanneer voedsel schaars wordt, kunnen kodiakberen die in de buurt van steden of dorpen wonen, stedelijke gebieden benaderen om te profiteren van voedselverspilling.
Beren ervaren geen echte winterslaap zoals andere dieren die in winterslaap zijn, zoals marmotten, egels en eekhoorns. Voor deze grote en winterharde zoogdieren zou de winterslaap zelf een enorme hoeveelheid energie met zich meebrengen om hun lichaamstemperatuur te stabiliseren met het begin van de lente. Maar aangezien deze metabolische kosten onhoudbaar zouden zijn voor het dier, en zelfs zijn overleving in gevaar zouden brengen, houden kodiakberen geen winterslaap, maar ervaren ze een soort winterslaap. Hoewel dit vergelijkbare stofwisselingsprocessen zijn, da alt de lichaamstemperatuur van de beer tijdens de winterslaap maar een paar graden, waardoor het dier lange perioden in zijn grot kan slapen, waardoor er in de winter veel energie wordt bespaard.
Reproductie van Kodiak Beer
Over het algemeen zijn alle ondersoorten van de bruine beer, inclusief de kodiakbeer, monogaam en loyaal aan hun partner. In elk paarseizoen ontmoet elk individu zijn vaste partner, totdat een van hen sterft. Bovendien kunnen ze na de dood van hun gebruikelijke partner meerdere seizoenen zonder paren gaan, totdat ze zich klaar voelen om een nieuwe partner te accepteren.
Het broedseizoen van de kodiakbeer is tussen mei en juni, met de komst van de lente op het noordelijk halfrond. Na het paren blijven paren meestal een paar weken bij elkaar, waarbij ze deze tijd gebruiken om uit te rusten en een goede hoeveelheid voedsel te verzamelen. Vrouwtjes hebben echter een vertraagde implantatie, wat betekent dat bevruchte eieren zich aan de baarmoederwand hechten en zich enkele maanden na het paren ontwikkelen, meestal in de herfst.
Zoals de meeste zoogdieren zijn kodiakberen levendbarende dieren, wat betekent dat de bevruchting en de ontwikkeling van de jongen plaatsvinden in de baarmoeder van de moeder. Welpen worden meestal aan het einde van de winter geboren, in de maanden januari en maart, in hetzelfde hol waar hun moeder haar winterslaap doorbracht. Elk vrouwtje krijgt bij elke geboorte gewoonlijk 2 tot 4 jongen, die bijna 500 gram wegen en bij hun ouders zullen blijven tot ze drie jaar oud zijn, hoewel ze pas na hun 5e verjaardag geslachtsrijp zijn.
Kodiak-beren hebben het hoogste sterftecijfer onder welpen onder de ondersoorten van de bruine beer, waarschijnlijk vanwege de omgevingsomstandigheden van hun leefgebied en het roofzuchtige gedrag van mannetjes boven welpen. Dit is een van de belangrijkste factoren die de uitbreiding van zijn soort en de "sport" -jacht belemmeren.
Kodiak Bear Conservation Status
Gezien de complexe omstandigheden van zijn leefgebied en zijn positie in de voedselketen heeft de kodiakbeer geen natuurlijke vijanden. Zoals vermeld, kunnen de mannetjes van deze ondersoort zelf de roofdieren van de welpen worden als gevolg van geschillen over territorium, maar afgezien van dit gedrag zijn de enige concrete bedreigingen voor het voortbestaan van kodiakberen jacht en ontbossing. "Sport" jagen is helaas op gereguleerde basis toegestaan in Alaska Territory. Daarom is de aanleg van nationale parken nu essentieel voor het behoud van veel inheemse diersoorten, waaronder de kodiakbeer, aangezien jagen in deze beschermde gebieden verboden is.
Foto's van Kodiak Beer
