De Magelhaense vos (Lycalopex culpaeus), ook bekend als de Magelhaense wolf of Andesvos, is een van de grootste hondachtigen die in Zuid-Amerika leven. De bevolking is verspreid over de Andes, maar is meer geconcentreerd in de regio Patagonië, tussen Chili en Argentinië. Meer weten over dit typische Patagonische dier? Blijf dus deze PlanèteAnimal-pagina lezen om alles te weten te komen over de oorsprong, fysieke kenmerken, het gedrag en de voortplanting van de Magelhaense vos!
Oorsprong
- Amerika
- Argentinië
- Chili
Oorsprong van de Magelhaense vos
Zoals we net in de inleiding vermeldden, is de Magelhaense vos een soort vos die inheems is in het westen van Zuid-Amerika, waarvan de populatie verspreid is langs de Andes Cordillera, de 'Ecuador aan de zuidkant van Argentijns en Chileens Patagonië. Het is de op één na grootste hondachtige die in deze regio leeft, net na de manenwolf.
Het eerste exemplaar van deze soort, die later bekend zou worden als de Magelhaense vos, werd voor het eerst beschreven in 1782. Momenteel worden de volgende zes ondersoorten van de Magelhaense vos herkend:
- Lycalopex culpaeus smithersi
- Lycalopex culpaeus andinus
- Lycalopex culpaeus culpaeus
- Lycalopex culpaeus reissii
- Lycalopex culpaeus lycoides
- Lycalopex culpaeus magellanicus
Fysieke kenmerken van de Magelhaense vos
Als we deze vos vergelijken met andere vossen in Latijns-Amerika, is het een relatief grote vos, wiens lichaam tussen de 60 en 103 centimeter kan meten, met een staart van 30 tot 53 centimeter lang. Het gemiddelde lichaamsgewicht van deze hoektanden varieert over het algemeen van 5 tot 9 kilo, waarbij de mannetjes merkbaar robuuster zijn dan de vrouwtjes. Het is ook belangrijk om te vermelden dat de Magelhaense vossen die leven op het grote eiland Tierra del Fuego dat wordt gedeeld door Argentinië en Chili, over het algemeen veel groter en gespierder zijn. Deze individuen kunnen tot 14 kilo wegen en overtreffen met name andere ondersoorten in termen van grootte en winterhardheid.
Hun vacht is relatief lang en dicht, en wordt bijzonder dik in de winter.Op hun lichaam overheersen witte of geelachtige tinten, die zich vermengen met zwart in het gebied van de rug. De oren, poten en kop vertonen op hun beurt een intense roodachtige kleur. De staart heeft een nog dikkere vacht, waarin we veel grijsachtige haren zien met een zwarte vlek aan de basis en een andere aan het uiteinde. De Lycalopex culpaeus smithersi heeft echter een volledig roodachtige vacht, die enkele zwarte vlekken combineert met verschillende tinten rood op zijn lichaam.
Ten slotte zijn er enkele Magelhaense vossen waarvan de vacht volledig gelig of lichtbruin is, zonder grijs of zwart haar op de buitenste laag. Er wordt gespeculeerd dat dit kenmerk voortkomt uit een genetische mutatie die er ook voor zou zorgen dat de staart van de vos dunner en slanker lijkt.
Gedrag van de Magelhaense vos
De Magelhaense vos onderhoudt overwegend nachtelijke gewoonten, hij gaat jagen en eten tijdens de koude nachten van de Andes-regio's, voornamelijk wanneer hij in de buurt van door mensen bewoonde gebieden leeft.Wanneer ze echter in meer ongerepte gebieden leven, geïsoleerd van stedelijke centra, zijn deze vossen ook actief in de schemering.
Over het algemeen zijn het solitaire dieren die hun schuilplaatsen bouwen in holle stammen of in grotten. In hun natuurlijke habitat verplaatsen ze zich over het algemeen binnen een straal van maximaal 10 km2.
Wat hun voer- en jachttechnieken betreft, is de Magelhaense vos een opportunistische carnivoor. De belangrijkste prooi zijn kleine tot middelgrote zoogdieren, zoals hazen, konijnen en andere knaagdieren. Ten slotte kunnen deze dieren ook vogels, reptielen, eieren vangen en bepaalde soorten fruit en bessen consumeren als aanvulling op hun dieet. Bovendien kunnen Magelhaense vossen dankzij hun bevoorrechte grootte ook jagen op grotere dieren, zoals guanaco's. In tijden van voedselschaarste, vooral in de winter, kan de Magelhaense vos zich ook voeden met aas dat is achtergelaten door andere roofdieren, zoals poema's.
Reproductie van de Magelhaense vos
Tijdens de laatste weken van de winter begint de mannelijke Magelhaense vos zijn karakteristieke roep uit te zenden om vrouwtjes aan te trekken. Het broedseizoen begint meestal in augustus en duurt tot eind oktober. Magelhaense vossen zijn over het algemeen monogaam en loyaal aan hun partner, met wie ze tot zes maanden zullen jagen en samen blijven om hun jongen groot te brengen en te beschermen.
Net als alle hondachtigen zijn Magelhaense vossen levendbarende dieren, wat betekent dat de bevruchting en de ontwikkeling van de jongen plaatsvinden in de baarmoeder van de moeder. Na het paren ervaren vrouwtjes een draagtijd van 55-60 dagen, waarna ze een nest van 3-8 jongen baren in de schuilplaats die ze delen en beschermen met het mannetje.
De mannetjes zijn actief betrokken bij het grootbrengen van de welpen en zorgen ook voor het brengen van voedsel zodat het vrouwtje en haar baby's goed gevoed en veilig zijn.Vanaf de derde maand van hun leven leren de kleintjes jachttechnieken van hun ouders, met wie ze zullen samenwonen tot ze 9 of 10 maanden oud zijn. Ze zijn meestal geslachtsrijp na het voltooien van hun eerste levensjaar, wanneer ze klaar zijn om hun partner te vinden.
Instandhoudingsstatus van de Magelhaense vos
De Magelhaense vos is momenteel geclassificeerd als een soort van "minste zorg" volgens de Rode Lijst van bedreigde soorten van de IUCN (International Union for Conservation of Nature). Hoewel de bevolking nog steeds overvloedig is (vooral in de regio Patagonië), is de bevolking de afgelopen decennia toch aanzienlijk afgenomen.
Het is daarom mogelijk om verschillende staat van instandhouding te vinden, afhankelijk van het land of de regio waar u zich bevindt. In Bolivia wordt het bijvoorbeeld als een bedreigd dier beschouwd, terwijl het in Argentinië een potentieel kwetsbare diersoort is, en in Chili zijn er onvoldoende gegevens over de populatie.
Magellan-vossen hebben naast de poema niet veel natuurlijke vijanden, maar er wordt al meer dan twee eeuwen intensief op hun territorium gejaagd en hun leefgebied is geleidelijk kleiner geworden als gevolg van verstedelijking en menselijke economische activiteiten. Het is te hopen dat met de uitbreiding van nationale parken in de Andeslanden, hun bevolking meer stabiliteit zal bereiken.
Magellan Fox Pictures
