In de Strigidae-familie, tussen uilen, uilen en andere nachtvogels, is de magnifieke Oehoe. Deze soort is in veel opzichten uniek en toont zijn vorstelijke uiterlijk en grote aanpassingsvermogen.
De Oehoe is een dier dat al sinds de Middeleeuwen wordt bewonderd, vooral vanwege zijn specifieke zang. Het is ook erg handig voor het bestrijden van ongedierte en het voorkomen van het nestelen van invasieve soorten in gebieden waar ze niet inheems zijn. Meer weten over de Oehoe en zijn belangrijkste kenmerken? Blijf deze PlanetAnimal-pagina lezen en ontdek de meest interessante feiten over deze ongelooflijke dieren.
Oorsprong
- Azië
- Europa
- Afghanistan
- Duitsland
- Andorra
- Armenië
- Oostenrijk
- België
- Bosnië en Herzegovina
- Bulgarije
- China
- Kroatië
- Denemarken
- Spanje
- Finland
- Griekenland
- Hongarije
- Italië
- Japan
- Litouwen
- Monaco
- Nepal
- Nederland
- Polen
- Portugal
- Tsjechië
- Rusland
- Slowakije
- Slovenië
- Zweden
Geschiedenis van de Oehoe
De oehoe behoort tot het geslacht Bubo, waartoe meer dan 20 soorten uilen behoren. Deze soorten komen in verschillende landen voor en worden gekenmerkt door hun grote formaat.
De oehoe heeft met name in totaal 16 ondersoorten, elk met unieke en speciale kenmerken:
- Japanse Oehoe.
- Oehoe.
- Himalaya Oehoe.
- Iberische Oehoe.
- Byzantijnse Oehoe.
- Yakutiaanse Oehoe.
- Chinese Oehoe.
- Afghaanse Oehoe.
- Turkmeense Oehoe.
- Russische Oehoe.
- West-Siberische Oehoe.
- Tarim Oehoe.
- Tibetaanse Oehoe.
- Steppen Oehoe.
- Ussouri Oehoe.
- Oost-Siberische Oehoe.
Deze uilen ontlenen hun wetenschappelijke naam aan het geluid van hun lied, dat lijkt op de onomatopee "bubo, bubo" , vandaar dat het in middeleeuwse bestiaria, waar het zeer gewaardeerd werd, op precies dezelfde manier werd genoemd als deze onomatopee.
Historisch gezien voerden ze verschillende taken uit als ze in gevangenschap werden gefokt, wat relatief eenvoudig is, omdat het gemakkelijk is om ze te temmen. Daarom worden ze al eeuwenlang veel gebruikt in de valkerij, maar ook in de strijd tegen invasieve soorten en om het nestelen van ongewenste vogels, zoals meeuwen of duiven, te voorkomen.
Kenmerken van de Oehoe
De oehoe is een grote nachtvogel of roofvogel, aangezien de gemiddelde grootte van een van deze uilen ongeveer 70 centimeter is van kop tot staart, 150 centimeter in spanwijdte, en zijn gewicht ligt tussen de 2,5 en 3,5 kilogram.Desondanks waren sommige exemplaren meer dan 4 kilo en 170 centimeter spanwijdte, wat echt heel groot was.
Ze hebben verbazingwekkende en opvallende ogen met een diep oranje kleur, die een gedurfde en doordringende blik presenteren. Zoals alle uilen heeft deze twee plukjes veren die op oren lijken, die aan de zijkanten van de schedel zijn geplaatst. Vreemd genoeg hebben mannetjes meestal de veren van deze pluimen meer stekelig, wat door experts wordt gebruikt om mannetjes te onderscheiden van vrouwtjes oehoes.
Naast hun indrukwekkende formaat hebben ze sterke en scherpe klauwen, klaar om op elk moment in actie te komen. Dit, in combinatie met hun korte maar krachtige snavel, maakt ze tot een dodelijk roofdier, in staat stukken te vangen die aanzienlijk groter zijn dan zijzelf.
Het verenkleed van deze vogel bestaat uit een laag veren, in feite een mengsel van flexibele en stijve veren, waardoor hij uiterst discreet kan vliegen. Deze veren zijn bruin en gevlekt en variëren van bruin tot wit tot zwart.
Woonplaats van de Oehoe
De Oehoe komt wijdverspreid voor in Eurazië, behalve in arctische en tropische gebieden van Zuidoost-Azië, maar ook in droge gebieden zoals Arabië of eilandgebieden zoals de eilanden in de Middellandse Zee of het Verenigd Koninkrijk. Deze soort vermijdt over het algemeen bevolkingscentra en geeft de voorkeur aan locaties die verder van de mens verwijderd zijn.
Over het algemeen zijn deze vogels zeer adaptief, omdat ze alleen voldoende ruimte nodig hebben om hun vliegmanoeuvres goed uit te voeren. Ze lijken echter de voorkeur te geven aan gebieden met kliffen en ravijnen, waar bomen en struiken staan, omdat ze de neiging hebben om op rotsen te nestelen, zoals we zullen bespreken bij het bespreken van hun broedgewoonten. De reden dat ze droge of poolgebieden vermijden, is het gebrek aan prooi dat voor hen beschikbaar is, aangezien ze in beboste gebieden of zachte gronden knaagdieren kunnen vangen die hun holen in deze bodems graven.
Wat de hoogte betreft, de oehoe heeft geen last van duizeligheid, aangezien hij op plaatsen zo hoog als de Alpen leeft (tot 2100 meter boven de zeespiegel), de Himalaya of de Tibetaanse bergen.
Het zijn geen trekvogels, ze leven meestal hun hele leven op dezelfde plek, zijn sedentair en verlaten hun huizen niet, behalve in geval van extreme nood, zoals vernietiging van leefgebieden of gebrek aan voedsel.
Reproductie van de oehoe
Bij de voortplanting van de oehoe moet de b alts worden benadrukt, omdat de mannetjes dan hun beroemde b altslied laten horen. Het is te horen van de herfst tot de winter, waar het krachtiger wordt. Na verkering, waarbij het mannetje zingt en verschillende bewegingen die dienen om het vrouwtje aan te trekken, vindt copulatie plaats.
Tussen de maanden januari en februari legt het vrouwtje een legsel, meestal samengesteld uit 2 tot 4 volledig witte eieren, dat de enige van het jaar zal zijn.Deze eieren moeten ongeveer 35 dagen worden uitgebroed, wat uitsluitend de moeder doet. Om de eieren te leggen, bereiden de vrouwtjes hun nesten voor waar ze kunnen, zonder een nest als zodanig te bouwen, maar profiteren van natuurlijke nesten, zoals gaten in bomen of holtes in rotsen, hoewel men ook heeft gezien dat ze profiteren van de nesten van andere vogels gevonden in bomen.
De incubatie begint vanaf het leggen van het eerste ei, daarom komen de kuikens niet tegelijkertijd uit, maar op verschillende tijdstippen van elkaar, wat betekent dat er op dit moment een hiërarchie van voedsel is, vanaf de geboorte. Op deze manier heeft de oudste een voordeel, want als zijn broers of zussen worden geboren, is hij groter en sterker dan zij.
Kuikens worden door beide ouders gevoerd, maar het vrouwtje besteedt veel meer tijd en moeite aan het voeden van haar jongen, die kort na het uitkomen de omgeving van het nest beginnen te verkennen.Ze maken echter pas hun eerste vluchten als ze ongeveer 2 maanden oud zijn, worden nog een maand door hun ouders gevoerd en verlaten hun nest voorgoed als ze 3 maanden oud zijn.
Oehoe dieet en gewoontes
De oehoe is een solitair dier, dat zijn soortgenoten pas in de paartijd ontmoet. Met betrekking tot het dieet van de oehoe wordt hij beschouwd als een superroofdier, omdat hij aan de top van de voedselketen staat, omdat hij behalve de mens geen natuurlijke vijanden heeft. Ze zijn vleeseters en voeden zich met hun prooi, bij voorkeur konijnen en patrijzen.
Het zijn nachtdieren die ongelooflijk sluipend bewegen en hun prooi lange tijd kunnen besluipen zonder dat ze zich bewust zijn van hun aanwezigheid. Ze achtervolgen ze totdat ze voelen dat de tijd rijp is, en vallen dan naar ze uit, terwijl ze ze vastgrijpen met hun scherpe klauwen en krachtige snavels.Het is opmerkelijk omdat ze naast konijnen en knaagdieren, die kleiner zijn, ook op dieren kunnen jagen, zoals reekalfjes, die meer dan 10 kilo wegen, meer dan het dubbele van hun eigen lichaamsgewicht.
Instandhoudingsstatus van de oehoe
Omdat oehoe's voornamelijk op patrijzen en konijnen jagen, werden ze achtervolgd door jagers, die zagen dat hun prooi door deze dieren werd weggenomen. Tot 1973, toen de soort wettelijk beschermd werd, werd hij als ongedierte beschouwd en meedogenloos uitgeroeid.
Maar het zijn niet alleen jagers die gevaarlijk zijn voor het behoud van deze soort, aangezien er veel gevallen zijn geweest van oehoes die stierven door hun botsing tegen windturbines en hekken, anderen werden verpletterd en weer anderen werden geëlektrocuteerd omdat ze leunde op geëlektrificeerde lijnen. Maar het meest trieste is het aantal dat sterft door toedoen van stropers en door de onherstelbare vernietiging van hun leefgebieden.
Om al deze redenen wordt de oehoe beschouwd als een soort van bijzonder belang, aangezien hij niet langer als een bedreigde soort wordt beschouwd vanwege de verbeterde evolutie van zijn populaties. Concreet wordt geschat dat het aantal in Europa tussen de 12.000 en 42.000 paar ligt.
Afbeeldingen van Oehoe
