Wat is discospondylitis?
Discospondylitis, ook wel spondylodiscitis genoemd, is een bacteriële of schimmelinfectie van de tussenwervelschijven en tussenwervelschijven van twee aangrenzende wervels bij honden.
Wat veroorzaakt discospondylitis?
Discospondylitis is een besmettelijke ziekte die meestal van bacteriële oorsprong is, maar die, veel zeldzamer, kan worden veroorzaakt door de aanwezigheid van schimmels. In het tweede geval spreken we van een schimmelinfectie.
De bacteriële agentia die het vaakst verantwoordelijk zijn voor discospondylitis zijn Staphycoccus aureus (of Staphylococcus aureus), Escherichia coli, Streptococcus sp., Pasteurella sp. en Proteus sp Wat schimmels betreft, dit zijn meestal Coccidioides immitis en Aspergillus sp
In de overgrote meerderheid van de gevallen komt disconspondylitis voort uit een primaire infectiehaard die zich heeft verspreid naar de tussenwervelschijf via de hematogene route (via het bloed). Discospondylitis kan dus de complicatie zijn van longontsteking, pyelonefritis, prostatitis, pyometra, diepe pyodermie, endocarditis, pyothorax of zelfs parodontitis.
Zeer zelden kan besmetting direct optreden, wanneer bacteriën of schimmels direct in de tussenwervelschijf worden binnengebracht tijdens een diepe beet of een prikwond.
Het kan ook afkomstig zijn van de migratie van een besmet vreemd lichaam naar het ruggenmerg van het dier, zoals een aartje bijvoorbeeld. Deze vreemde voorwerpen kunnen het lichaam binnendringen door inademing, inslikken of door een penetrerende wond.
Tot slot kan brucellose ook gecompliceerd worden door discospondylitis.
Grote honden en hele reuen worden vaker getroffen door deze aandoening, hoewel het zonder uitzondering bij alle honden kan voorkomen.
Honden met chronische huidinfecties of honden met een verzwakt immuunsysteem worden ook meer blootgesteld aan de ziekte dan anderen.
Wat zijn de symptomen van discospondylitis?
Tekenen van discospondylitis kunnen bestaan uit:
- rugpijn,
- bewegingsstoornissen,
- kreupelheid,
- neurologische aandoeningen (incontinentie, verlamming) bij beschadiging van het ruggenmerg en/of zenuwwortels.
Veel aangetaste honden kunnen ook niet-specifieke symptomen vertonen, zoals verminderde eetlust, gewichtsverlies en chronische koorts.
Hoe wordt de diagnose discospondylitis gesteld?
Discospondylitis wordt met name gediagnosticeerd met behulp van röntgenfoto's van de wervelkolom. Hoewel de schijf zelf niet zichtbaar is op röntgenfoto's, veroorzaakt de ziekte vaak osteolyse van de eindplaten en een verkleining van de tussenwervelruimte, wat twee tot zes weken na het ontstaan van de wervelschijven op röntgenfoto's te zien is.
In sommige gevallen kunnen andere beeldvormende onderzoeken nodig zijn, zoals myelografie, MRI of CT-scan, wanneer röntgenfoto's niet voldoende zijn.
Indien nodig kan uw dierenarts aanvullende tests uitvoeren om het type infectie te bevestigen. Deze tests kunnen urine- en bloedtesten omvatten.
In sommige gevallen is het mogelijk om rechtstreeks van de primaire infectieplaats of van de geïnfecteerde tussenwervelschijf een cultuur te verkrijgen door een biopsie uit te voeren.De laatste procedure, uitgevoerd onder algemene anesthesie, is de meest nauwkeurige manier om discospondylitis te diagnosticeren en erachter te komen welk micro-organisme de infectie veroorzaakt. Vanwege de kosten en de invasiviteit van de procedure wordt deze test echter niet altijd aanbevolen of uitgevoerd.
Wat zijn de behandelingen voor discospondylitis?
Discospondylitis wordt behandeld met antibiotica of antischimmelmiddelen, afhankelijk van het type infectie. De behandeling moet gedurende een periode van minimaal 6 weken worden gegeven. Het kan soms enkele maanden aanhouden. Voortijdig stoppen met de behandeling kan een heropflakkering van de infectie mogelijk maken.
Naast deze antibiotica omvat de behandeling van discospondylitis gewoonlijk pijnmedicatie.
In het geval van compressie van het ruggenmerg of als de toestand van de hond ondanks antibiotica niet verbetert, kan een operatie noodzakelijk zijn.