De reuzenbekhaai (Megachasma pelagios) is een haai die relatief recent in 1983 als een nieuwe soort werd geïdentificeerd. Verdere studies moeten worden gedaan om meer over dit dier te weten te komen, aangezien verschillende aspecten die verband houden met hun biologie, gedrag en leefgebied zijn nog onbekend. Sinds december 2018 zijn er iets meer dan 120 individuen gedocumenteerd, wat ongetwijfeld beperkte studies over de soort heeft opgeleverd.
Het is echter mogelijk geweest om verschillende kenmerken van deze kraakbeenachtige vis te kennen, die bijzonder blijken te zijn en verschillen van de eigenschappen die chondrichthyans over het algemeen delen.We nodigen u uit om dit PlanetAnimal-dossier verder te lezen om bepaalde kenmerken van de reuzenhaai te ontdekken.
Oorsprong
- Afrika
- Amerika
- Azië
- Oceanië
- Australië
- Brazilië
- China
- Ecuador
- Verenigde Staten
- Indonesië
- Japan
- Mexico
- Peru
- Filippijnen
- Puerto Rico
- Republiek Zuid-Afrika
- Senegal
- Sri Lanka
- Taiwan
- Vietnam
Magmouth Shark-kenmerken
Het meest opvallende kenmerk van deze haai die aanleiding geeft tot zijn algemene naam, is zijn grote mond, die breed afgerond is.Wat betreft het lichaam van de reuzenbekhaai, zijn kop is groot, zijn ogen zijn klein en zijn snuit is extreem kort en rond. De kaken komen overeen met dit laatste aspect en slagen erin wijd te openen, maar zonder veel laterale uitzetting. Dit dier heeft veel kleine haakvormige tanden die niet functioneel zijn.
Vanwege de aanwezigheid van een nogal opvallende witte streep op zijn bovenlip, dacht men dat dit dier bioluminescentie produceerde, wat werd gebruikt als lokaas om zich te voeden. Recente studies hebben dit idee echter verworpen en vastgesteld dat het zeer waarschijnlijk is dat het dier dankzij de denticles in deze band het licht van het lichtgevende plankton weerkaatst.
Het lichaam van de reuzenbekhaai is cilindrisch en robuust, maar loopt taps toe naar het achterste gedeelte, waardoor het de vorm van een kikkervisje krijgt. Het is slap van structuur en de kleur is donkerbruin. De megabekhaai bereikt een lengte van ongeveer 5 meter en weegt 750 kg.
Wat de vinnen betreft, deze heeft twee dorsale vinnen, die laag ingestoken en hoekig zijn. De aarsvin is klein, terwijl de borstvinnen lang en smal zijn. Het bekken van zijn kant is middelgroot en de staart asymmetrisch.
Magmouth Shark Habitat
De reuzenbekhaai komt voor in tropische en gematigde wateren van grote oceanen. Hoewel er beperkte gegevens zijn over de populaties, is bekend dat hij in de grootste overvloed voorkomt in gebieden zoals Taiwan, Japan en de Filippijnen, evenals in de centrale en westelijke Stille Oceaan. Uit rapporten blijkt dat het eerste gevangen exemplaar in 1976 op Hawaï was.
De habitat waarin hij voorkomt komt overeen met de wateren van de continentale en oceanische plateaus. Het slaagt erin aanwezig te zijn op verschillende diepten, 5 m nabij de kust, 40 m op het continentaal plat en op veel grotere diepten in de pelagische zone, ongeveer 1000 m.
Gewoonten en gebruiken van de reuzenhaai
De reuzenbekhaai wordt niet beschouwd als een gevaarlijke soort voor mensen omdat agressief gedrag niet is vastgesteld. Het is een langzame zwemmer en tot nu toe wordt het beschouwd als een verticaal migrerende soort. Dat wil zeggen, het maakt continue bewegingen in deze richting. Monitoring van sommige individuen heeft aangetoond dat ze zich overdag verplaatsen op diepten tussen 120 en 160 m en 's nachts stijgen ze tussen ongeveer 12 en 25 m.
Deze verticale bewegingen lijken verband te houden met lichtniveaus die de voeding van deze dieren beïnvloeden. Er wordt ook aangenomen dat hij dieper duikt om aan verstoring te ontsnappen, wat mogelijk verband houdt met het feit dat de soort niet eerder bekend was.
Tot slot werden enkele individuen gezien die in oppervlaktewater zwommen.
Magmouth Shark Feeding
Dit dier is een van de zeldzame haaiensoorten die zich uitsluitend via een filter voeden. Ondanks een groot aantal rijen tanden in beide kaken zijn ze niet functioneel. Het beweegt met lage snelheid met zijn mond open om water binnen te laten dat het vervolgens zal verdrijven. Maar dankzij de kraakbeenachtige voering die het in de kieuwen heeft, zit het voedsel vast en kan het worden gegeten.
De reuzenbekhaai voedt zich voornamelijk met plankton, krill, roeipootkreeftjes, een soort lichtgevende kwal (Atolla vanhoeffeni) en kleine vissen.
Reproductie van de reuzenbekhaai
Tot dusver is bekend dat mannelijke reuzenbekhaai pas volwassen wordt als ze ongeveer 4 meter lang zijn. Het is een intern bevruchte soort en vanwege zijn voortplantingswijze wordt hij geclassificeerd als ovovivipaar of levendbarende lecithotroof. Nadat het embryo de dooierzak heeft opgenomen, neemt het zijn toevlucht tot oofagie of baarmoederkannibalisme, dat wil zeggen dat het andere eieren consumeert die door de moeder zijn geproduceerd.
In sommige regio's kan de soort zich tussen oktober en november voortplanten en heeft bij de geboorte een afmeting van minder dan 177 cm.
Instandhoudingsstatus van de reuzenhaai
De grootste bedreiging van de reuzenhaai is dat hij per ongeluk wordt gevangen door grote vissersboten, dus dit dier zit vast in verschillende soorten netten die door de bovengenoemde industrie worden gebruikt. Tot nu toe heeft de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) het als minst zorgwekkend aangemerkt en de populatietrend is onbekend. In Azië en Brazilië wordt het verhandeld om gegeten te worden.
Als onderdeel van de instandhoudingsacties is het vangen van deze dieren in de Verenigde Staten verboden, behalve als ze per ongeluk worden gevangen en in deze gevallen worden ze gegeven of verkocht voor wetenschappelijke, educatieve of tentoonstellingsdoeleinden. In landen als Taiwan is er een aangifteplicht voor de vangsten van dit dier.
Vanwege het gebrek aan informatie over de wereldbevolking en de gewoonten van de reuzenhaai, wat wijst op een neiging om gemakkelijk per ongeluk te worden gevangen, is het noodzakelijk om beschermende maatregelen te ontwikkelen om toekomstige risico's te vermijden die zouden kunnen leiden tot het uiteindelijke uitsterven van de soort.
Magmouth haai foto's
