Wat is proteïnurie?
Proteïnurie verwijst naar de aanwezigheid van eiwit in de urine van de hond.
Eiwitten zijn waardevolle bestanddelen voor het lichaam, dus de nieren spelen een belangrijke rol bij het voorkomen dat ze via de urine worden uitgescheiden. Als alles goed werkt, voorkomen de nieren normaal gesproken de doorgang van eiwitten uit het bloed naar de urine. Bij een gezond dier mogen er slechts sporen van eiwit in de urine worden gevonden.
Maar het komt soms voor dat de nieren hun rol niet correct vervullen en dat we eiwitten, en meer bepaald albumine en globulines, in de urine van de hond vinden.De dierenarts merkt dit meestal tijdens een urineanalyse met behulp van een urinepeilstok.
Wat kan proteïnurie bij honden veroorzaken?
Bij honden kan proteïnurie secundair zijn aan:
- een stress,
- hyperthermie,
- intensieve inspanning,
- hyperproteïnemie,
- hemoglobinemie,
- myoglobinemie,
- glomerulonefritis,
- een parasitaire of door vectoren overgedragen ziekte zoals hartworm, leishmaniasis, borreliose of zelfs ehrlichiose,
- een besmettelijke ziekte (endocarditis, sepsis, urineweginfectie)
- systemische lupus erythematosus,
- een tumorziekte,
- amyloïdose,
- hoge bloeddruk,
- diabetes mellitus,
- een aandoening van de niertubuli,
- een Fanconi-syndroom,
- urinestenen (of urolithiasis)
- enz.
U zult dus hebben begrepen dat proteïnurie verschillende en gevarieerde oorzaken heeft, zowel goedaardig als zorgwekkender.
Wat gebeurt er bij proteïnemie?
Als uw dierenarts de aanwezigheid van eiwit in de urine van uw huisdier vaststelt, zal hij verder onderzoek doen om de oorzaak van deze proteïnurie te lokaliseren. Het kan prerenaal, renaal of postrenaal zijn en kan als fysiologisch of pathologisch worden beschouwd.
Een van de tests om de oorzaak en de ernst van het probleem te bepalen, is de verhouding tussen eiwit en creatinine in de urine. Een eiwit/creatinine-ratio die permanent hoog blijft (significant hoger dan 2) is een betrouwbare indicator van proteïnurie van renale oorsprong en leidt de dierenarts naar glomerulonefritis of amyloïdose.
Aanvullende onderzoeken zijn soms nodig, zoals bloedonderzoek, beeldvormingsonderzoek, aanvullend urineonderzoek en mogelijk een nierbiopsie.
De behandeling van proteïnurie hangt uiteraard af van de onderliggende oorzaak, die door de dierenarts wordt geïdentificeerd.